இன்னும் என்னை...

இடம்: ஆசியாவில் ஒரு மாநகரம்

நாள்: தை மாதத்தில் ஓர் நாள், 2014

தொலைக்காட்சியில் என்ன பார்ப்பது என்று ஒரு யுத்தம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அவள் Sochi ஒலிம்பிக்ஸில் Ice Hockey என்று அடம் பிடிக்க, நானோ Sun டிவியில் எட்டாவது முறையாக prime time slot வாங்கியிருந்த ராதிகாவைத் தான் பார்க்க வேண்டும் என்று கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தேன். கடைசியில் வென்றது என்னவோ நான் கொடுத்திருந்த உறுதி மொழி தான். உன் விருப்பப்படி தான் எல்லாமே என்று பல வருடங்களுக்கு முன்பு கொடுத்த உறுதி மொழி.

ரஷ்ய வீரர்கள் பனியில் சறுக்கலானார்கள். விதியை நொந்த படியே ரசிக்க ஆரம்பித்தேன், அவளுடைய பெருமிதத்தை. நான் கோபப்பட நியாயமான காரணங்கள் இருந்தன. Sochiக்கு நேரில் சென்று பார்க்கலாம் என்று நாங்கள் திட்டமிட்டிருந்தோம். நாங்கள் என்றால் Arun, Karthi அப்புறம் நானும். இவள்தான் வர மறுத்து விட்டாள். சில சொல்ல (என்னிடம் சொல்ல) விரும்பாத காரணங்களால் அவர்களும் செல்லவில்லை. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு London பிளானும் இப்படித்தான் drop ஆனது.

இன்றைக்கு திரும்பி வருவோம். நேரில் பார்க்காத Sochiயை TVயில் பார்த்து கழிவிரக்கம் கொள்ள என் மனம் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். என்னை இன்னும் எப்படி சீண்டலாம் என அவள் brain-storm கொண்டிருந்தாள். A friend in deed, indeed - யுவன் ஹை பிட்ச்சில் அலற, இதுல situation tone வேற என்று அவள் வாரியதை அலட்சியம் செய்வது போல் நடித்துக் கொண்டே என் அழை பேசியை எடுத்தேன். அப்பாடா...தமிழ் கெட்ட வார்த்தைகளை காதில் கேட்டு எத்தனை நாட்கள் ஆயிற்று? பூமியில தான் இருக்கியா என்றான். இன்னும்.. என்றேன் enthuவாக. Match பார்த்தியா? யார் ஜெயிச்சது? வினவினான். வழக்கம் போல் அவள்தான் என்றேன். உன்னோட வாழ்க்கைய நீ மட்டும் வாழு...Sochi ல யார் ஜெயிச்சாங்க? இன்னும் முடியல..இரு கேக்கிறேன்..யார் ஜெயிப்பாங்கன்னு கேக்கிறான் என்றேன் சலிப்புடன். நான் தான்னு சொல்ல வேண்டியது தானே. அவன் வாயில் வரக்கூடிய வார்த்தைகளை அவை நாகரிகம் கருதி வெளியிட முடியாததால், ஒரு valid விடைக்காக மறுபடியும் கேட்டேன், இம்முறை வேறொரு தொனியில். Russia தான் போல விடை அதே தொனியில் வந்தது. Convey செய்தேன். உனக்கு வெக்கமே இல்லியா? நாற்பத்தொரு லட்சத்து முன்னூறாவது முறையாக கேட்டான். சத்தம் போட்டு சிரிக்க ஆரம்பித்தேன். Bye! better not see you again. இன்னும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன்.